Review by ภูริต พุทธิธนากุล
เมื่อคุณได้รับสูจิบัตรละครเรื่องนี้ ผมขอแนะนำให้คุณ เก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อไว้ โดยอย่าเพิ่งเปิดอ่านมันเสียก่อน
โอ๋เอ๋ ศิริมาศ ยอดสุวรรณ และ มาเรียม พุ่มอ่อน ผู้เขียนบทและกำกับการแสดง จะเชื่อเชิญให้คุณเข้าไปนั่งในห้องพักเล็กๆ ย่านเยาวราช เพื่อเป็นพยานในความสัมพันธ์อันเหลื่อมซ้อนย้อนแย้ง ของสามสหาย 1 ชาย 2 หญิง ที่แบ่งเป็น 3ขั้ว ประดุจ อิเล็กตรอน โปรตอน และ นิวตรอน ซึ่งต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่ทว่าเป็นสิ่งเดียวกัน ....
เดี๋ยวๆๆ นี่ไม่ใช่ละคร Sci-Fi แต่เป็นละครที่คุณควรจะลองเลือกข้าง ระหว่าง NGO สาวนักต่อสู้ ผู้อยู่เคียงข้างประชาชนตาดำๆ กับ สาวสมัยใหม่ ในตำแหน่งสำคัญของกลุ่มทุนใหญ่ ตัวแทนแห่งโลกทุนนิยมเสรี หรือ ข้าราชการหนุ่มมาดเนี๊ยบ รสนิยมวิไล ตัวแทนของรัฐบาลและชนชั้นปกครอง
ในเวลาเพียง 45 นาที ตัวละครทั้ง3ตัว จะเปิดเผยให้เห็นความ ERROR ในหลายแง่มุม ทั้งความสัมพันธ์ที่คนหนึ่งต้องช่วยเหลือเพื่อนเพื่อมิตรภาพ แต่เพื่อนกลับมีอุดมการณ์ที่ขัดแย้งกับผลประโยชน์ในหน้าที่การงาน ความผกผันระหว่างมูลค่าฐานะทางการเงิน และคุณค่าของเจตน์จำนงค์ที่ต้องการจะทำเพื่อสังคมที่ดีขึ้น ความ ERROR เกิดขึ้นในจุดที่มิตรและศัตรูซ้อนอยู่ในคนคนเดียวกัน
ในฐานะผู้ชม คุณจะได้เอาใจช่วยฝักฝ่ายที่คุณสนับสนุน คุณอาจจะคิดถึงใครบางคนในชีวิต ที่เหมือนจะเข้ากันไม่ได้ แต่ก็ขาดกันไม่ได้ เกลียดมัน แต่ก็รักมัน คุณจะได้ลองเลือกว่าจะใช้เหตุผล หรือใช้ความรู้สึกมาตัดสินการกระทำของตัวละครทั้งสาม และเราอาจใช้จังหวะของความขาดๆ เกินๆ นี้ มาพิจารณาบทบาทของเราเองในโลกจริงว่า บนความ ERROR ของประเทศสารขัณฑ์เราเองจะอยู่กันแบบไหนให้พอดี ในแบบที่ทุกๆ ฝ่ายต่างโอบอุ้ม มิใช่ โดนอุ้ม นับว่า Scarlette Theatre หยิบยกส่วนผสมที่ไม่ลงตัวของมิตรภาพ มาสะท้อนประเด็นแห่งความเหลื่อมล้ำได้อย่างแนบเนียน สุดท้ายเมื่อเราออกมาจากเหตุการณ์จำลองในห้องเล็กๆ ห้องนั้น ของจงเปิดอ่านข้อความในสูจิบัตร เพื่อที่จะพบว่ามันอาจจะคล้ายปมเออเร่อในใจ เป็นความนัยที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยจากใครบางคน