เมื่อพระจันทร์สำแดงฤทธา คนพังๆก็ได้เวลาออกมา...ใช้ชีวิต

มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธาณบัดนี้

เรื่องโดย อภิรักษ์ ชัยปัญหา

ภาพจาก New Theatre Society

เดินเข้าไปในพื้นที่ที่เรียกว่า “โรงละครพระจันทร์เสี้ยว” ครั้งนี้เพื่อไปชม “ละคร” เรื่อง มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธา ณ บัดนี้ ผลงานล่าสุดของอิ๋ว ปานรัตน์ กริชชาญชัย ในนาม New Theatre Society น่าแปลกที่เราเดินเข้าไปในห้องนั้นบ่อยมากๆ มาตลอด 10 ปี มันเปลี่ยนตัวเองเพื่อเป็นฉากหลังของตัวละครมาเป็นร้อยๆฉาก เป็นพื้นที่ของตัวละครเป็นร้อยๆ ตัว และเป็นที่สร้างสรรค์งานของคนละครตัวเล็กๆมาเป็นร้อยๆ ชีวิต

ประวัติศาสตร์ความทรงจำเกี่ยวกับพื้นที่เล็ก ๆตรงนั้นมันฝังลึกเข้าไปในใจของผมไปแล้ว

ราวกับการแสดงออกแบบอารยะ เมื่อคืนรอบแรกของละครเรื่องนี้ ผู้คนต่างมาร่วมให้กำลังใจเจ้าของผลงานและผู้ดูแลพื้นที่กันเนืองแน่น...ด้วยวิถีชีวิต รสนิยม การพยายามเติบโต บางครั้งเราก็คอยประคองใจกันและกันไว้ไม่ให้ร่วงหล่น...บางครั้งเราก็เห็นต่างโกรธกันจนแทบจะเกลียดไปทั้งชีวิต แต่สุดท้ายก็เพราะเรารักสิ่งคล้ายๆกัน พวกเราจึงมารวมตัวกันที่นั่น

อิ๋ว พาเราไปรู้จักตัวละคร 3 กลุ่ม ที่พยายามผ่านค่ำคืนอันแสนยาวนานของพวกเขาไปให้ได้...

ค่ำคืนของความ “เหงาทางจิตวิญญาณ”...

“คุณไม่ใช่เจ้าของความเหงาคนเดียว” บทสนทนาที่เจ้าของผลงานคล้ายปลอบใจตัวละคร ตัวเอง และใจดีเผื่อแผ่มาที่ผู้ชมด้วย

ความเหงาของคนที่ใช้ชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง...ที่ความฝัน สัณชาตญาณตายด้านเพราะตัวเลือกในชีวิตที่เรา “ต้องเลือก” และพยายามอยู่กับมันให้ได้ มันทำให้โมงยามของกลางวันผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่กลางคืนกลับผ่านไปได้อย่างเชื่องช้า..จนแทบทรมาน

“การบาดเจ็บเพราะความเยอะของชนชั้นกลาง” ยังคงมีเหลี่ยมมุมให้เราเข้าไปใช้ใจสัมผัสใจอีกมากมาย เล่าอีกก็โดนอีกตราบเท่าที่เรายังไม่สามารถเอาความรู้ประดามีที่เราพ่นๆ ทฤษฎีเหล่านั้นออกมาเพี่อที่จะกอบซากจิตวิญญาณที่ขาดหวิ่นของเราๆได้อย่างแท้จริง

อิ๋ว ปานรัตน์ ฝึกมือการดัดแปลงบทเป็นไทยมาสิบกว่าปี ผลงานของเธอทดลองใช้โรงละครพระจันทร์เสี้ยวสร้างงานมาหลายชิ้น ถึงวันนี้เราคิดว่าอิ๋วพัฒนาตัวเองไปไกลมากจากจุดแรกที่เรารู้จัก(ตอนนั้นก็รู้ว่าฝีมือดีอยู่แล้ว) งานชิ้นนี้มัน “นัว” มาก ทั้งในส่วนบทและการกำกับการแสดง จริงใจมากๆ ต้นฉบับจากบทละคร frankle and Johnny in the Clair de Lune และหนังเรื่อง Moonstruck และอีกหลายๆอย่างๆของหลายๆคนถูกปรับดัดแปลงซ้ำไปมาจนเชื่อได้ไว้ว่านี่คือเรื่องของความป่วยไข้ของชนชั้นกลางในกรุงเทพได้อย่างแนบเนีย

แม่บ้านสาวผู้มาที่คลับเพื่อพูดๆๆๆๆๆๆ อะไรก็ได้ ขอเพลงเพื่อที่จะฟังและพูดๆๆๆ เจอคนแปลกหน้าก็พูดอะไรซ้ำๆ วนลูป

อาจารย์มหาวิทยาลัยกับการตกหลุมรักเด็กป.โท ลูกศิษย์ตัวเอง แต่เพราะวัยที่ต่างกันมันทำให้คนฉลาดสองคนที่มองโลกใบเดียวกันคนละมุมต้องขัดแย้งกัน

หนุ่มช้ำรักที่ถูกปลุกสัณชาตญาณจากว่าที่พี่สะใภ้จนเผลอไปมีความสัมพันธ์กันเลยเถิด แล้วพอเขาตื่นแต่เธอกลับเลือกที่จะหลับแทน

ทีมนักแสดงโชคดีมากที่เจอบทนี้ในช่วงวัยนี้ของแต่ละคน ฟาริดา กฤษณะ คอลิด อาคีรา และโอฬาร ดูเข้าใจตัวละครและสามารถพาตัวละครไปได้ แม้จะเล่นคาแลคเตอร์และมันจำเป็นต้องมีการเล่นมุกด้นสดไปบ้างตามสไตล์ แต่ทุกคนทำมันในฐานะ “ตัวละคร”...ซึ่งเราชอบมาก เรียกว่ารักเลยก็ยังได้

ตัวบทเหล่านั้นถูกเล่าปาดไปมาในพื้นที่เล็กๆตรงนั้น “การไม่ได้เป็นเจ้าของคนเดียว” ถูกขับเน้นจากตรงนี้ด้วย

อิ๋วเล่นกับความซ้ำแล้วบิดความหมาย...ความโฉ่งฉ่างที่ปวดร้าว การจัดองค์ประกอบภาพ แสง ฉาก เสียง ได้อย่างกลมกลืน (เราว่าทีมงานทุกฝ่ายมือถึงและเข้าใจเรื่องดีจัง)

ผมเชื่อว่าสำหรับละคร text base (ซึ่งผมหลงรัก) ผู้กำกับที่เข้าใจบทและการแสดงจะสามารถพาให้เรื่อง (message) จังหวะของเรื่อง (pacing) มูดแอนด์โทนของเรื่อง “ออก” มาเองจากการแสดงของนักแสดงที่เข้าใจตัวละครจริงๆ อย่างเป็นธรรมชาติและดูไม่เค้น ซึ่งสำหรับผมงานชิ้นนี้ของอิ๋วและนักแสดงทีมนี้ทำได้ดีและกระทบใจผมมากๆ

ละครเลือกช่วงเวลาค่ำคืนที่พระจันทร์แผลงฤทธิ์ปลุกคนที่เพ้อรักออกมาใช้ชีวิต ผับในเรื่อง โรงละครพระจันทร์เสี้ยว ผู้คน ต่างส่ง “ตัวบท” (text) ออกมาปะปนกันไปมาตลอดทั้งเรื่อง และคงจะปะปนแบบนี้ต่อไป ต่อให้เราพาตัวเองย้ายที่ไปไหน แต่เราไม่ได้ย้ายไปแต่ตัวแน่ๆ 

ในชีวิตที่แบ็ทเหลือขีดเดียวแต่มีสิ่งที่ต้องทำอีกมายมาย และแม้ว่าทำเสร็จก็ไม่ได้ทำให้เราไปไหนได้ไกลกว่าที่เป็นอยู่นัก การปล่อยให้พระจันทร์เล่นงานเราซะบ้าง ก็อาจเป็นการชาร์จแบ็ทให้เราพอมีกำลังที่จะลุกขึ้นมาใช้ชีวิตในวันต่อไปได้บ้างกระมัง

ละครเรื่องนี้ยังเปิดการแสดง -27 กรกฎาคม - 14 สิงหาคม 2560 (เว้นอังคาร/พุธ) -20:00 น. โรงละครพระจันทร์เสี้ยว  สถาบันปรีดี พนมยงค์ ทองหล่อ ราคาบัตร:450 บาท (Walk-in) ติดต่อสอบถาม:-081-754-8784-089-136-5252