By Blank Space Theatre Review by Barry Bell Photo by BACC
ภายในห้องเงียบ ภายใต้ประเพณีเดิมของการเข้าชมละครเวทีทุกเรื่อง ผิดเพี้ยนแค่แสงสว่างถูกสีขาวที่ถูกเปิดทิ้งไว้ให้เห็นพื้นที่ว่างเปล่าที่อยู่ด้านหน้า บนพื้นสีดำเทา คละสีเทาให้ดูเป็นฝุ่นจับเกาะ มีแผ่นไม้ 2 แผ่นถูกวางไว้อย่างผิดรูปทรง บรรยากาศของรอคอยการเดินก้าว เหยียบ-ย่าง ของผู้ชม เสียงแผ่วเบากระซิบเงียบ ผู้ชมเดินเข้ามาในพื้นที่ที่ถูกจัดเตรียมไว้ไม่มากนัก โรงละครมีขนาดเล็ก ถูกบีบร่นให้เหลือที่นั่งไม่กี่แถว ที่นั่งแถวบนสุดค่อนข้างจะชนเพดาน สร้างความอึดอัดรันจวนใจเล็กน้อย ...แต่นั่นก็เป็นวิวที่เราได้เลือกแล้ว เพียงไม่นาน ..ละครถูกประกาศเอาไว้ว่ามีความจำเป็นต้องใช้ “ความเงียบ” ตามประเพณีทั่วไปที่จะต้องงดใช้
เครื่องมือสื่อสารใดๆในขณะรับชม
...หากแต่ครั้งนี้มันเงียบกว่า
ไฟปิดมืด...สนิท เห็นเพียงเท้า2คู่ ปรากฎขึ้น แสงไฟเพียงเล็กน้อยค่อยๆฉาบบนร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง ควันสีขาวพุ่งล้นออกมาราวกับจะกลืนกินร่างของเธอ และ กลุ่มคนดูไปด้วย... หายใจเข้า หายใจออก แม้แต่เสียงหายใจของคนที่นั่งข้างๆก็ยังได้ยิน ลมหายใจเราเป็นลมหายใจเดียวกัน สูดควันสีขาวสังเคราะห์นั่นเข้าไป ...เข้าไปสู่ด้านในของเธอ
เท้าของเธอ... ร่างของเธอที่กอดรัดตัวเอง บ้างบีบจับบริเวณแขน บ้างกอดเอวของเธอไว้ มือกุมผ้าผืนหนึ่ง ผ้าพวกนั้นราวกับผ่านเรื่องราวมานานแสนนาน เธอ...เหยียบ-ย่าง เดินไป เดินกลับ เดินไป และ กลับ เป็นหลายๆรอบภายใต้พื้นที่นี้ บนสนทนาระหว่างเรื่อง ถามมา ตอบไป ถามมา ตอบไป
คำถามจากเรื่องง่ายๆ คำถามที่ถามตัวละคร แต่บางครั้งก็กระแทกมาถึงอดีตของใครสักคนที่เรานั่งชม ราวกับว่าทุกคำถาม กับบางคำตอบจะนำไปสู่... อีกคำถามถัดไป ที่อาจจะเกี่ยว หรือไม่เกี่ยวกันก็ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นในพื้นที่นั้น ... ราวกับที่นั่นไม่มีใครอยู่จริง เธอคุยอยู่กับใคร? แม่... ? ในบางครั้งเหมือนเธอคุยอยู่กับตัวเธอเอง คล้ายๆกับเวลาที่คนเราเดินกลับไปมา ในขณะที่กำลังคิด ..คิดวนไปไม่สิ้นสุด ยิ่งพยายามยิ่งไม่สามารถออกไปไหนได้
ทุกๆการเหยียบ ...ย่าง เดินกลับไปมา เสียงรองเท้า .... ราวกับเราได้มองลอดพ้นช่องประตูออกไปเห็นรองเท้าของใครสักคน ใครสักคนทีกำลังพยายามจะกอดตัวเองกับลมหายใจที่เหวี่ยงไปมาระหว่างการนิ่งงันและสั่นกลัว
มันเงียบเกินไป
มันมืดเกินไป
มันมีคำถามมากไป
มันมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากไป
มันไม่มีเรื่องราวเกิดขึ้นเลย
....มันเข้าไปข้างในเรามากเกินไป
เข้ามาลึกมากราวกับว่าโลกข้างนอกไม่มีอยู่แล้วจริงๆ
ภายหลังการบีบรัดบางอย่างและคลายออกอย่างกะทันหัน
ทิ้งไว้เพียงคำถามสุดท้ายว่าเรื่องราวทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าคือการเดินทางของใคร?
ของนักแสดง ของตัวละคร ของผู้กำกับ ...หรือของผู้ชมเอง? และแน่นอน เราสามารถเลือกได้ แสงไฟถูกเปิดออก ...สว่างจ้าถูกสาดบนใบหน้าคล้ายกลับจะปลุกให้ตื่นมากๆคนดูหลายคนเหมือนไม่แน่ใจ .... มันยังคงเงียบอยู่ ทุกเท้าก้าวเหยียบ-ย่าง เดินออกจากโรงละครไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้ที่มีประตูอยู่ตรงนั้น และมีทางเดินที่กว้างออกไปมากกว่าพื้นไม้ 2 แผ่นนั้นหากเคยได้ยินคำว่า existentialsim ... ในวันนี้ เรารู้จักมันมากกว่าวันก่อนที่ผ่านมา