โอ้โอด Oh Ode - a performance project by Sasapin Siriwanij แสดงที่ WTF Cafe' สุขุมวิท 51 สำหรับผมคือการแสดงที่พูดถึงการทำร่างกายของผู้หญิงให้กลายเป็นวัตถุ (objectification of female body) และในนามของศิลปะที่ถูกครอบครองด้วยวิธีคิดแบบชายเป็นใหญ่ การกระทำดังกล่าวดูจะกลายเป็นความชอบธรรม ร่างกายของผู้หญิงกลายเป็นเพียงวัตถุจัดแสดงในงานศิลปะของผู้ชาย
พื้นที่ของการแสดงเป็นประหนึ่งสตูดิโอของศิลปินชายคนหนึ่งที่มีลูกมือคอยทำตามคำสั่งอยู่มากมาย เมื่อเข้าไปในพื้นที่การแสดง เราจะเห็นร่างกายเปล่าเปลือยของผู้หญิงที่ยืนนิ่งในท่าทางที่ถุกจัดวางประหนึ่งหุ่น แต่เรารู้ว่าเธอไม่ใช่หุ่นเพราะร่างกายของเธอไม่อาจต้านทานต่อท่ายืนที่ไม่ปกตินั้น ร่างของเธอค่อยๆย่อต่ำลงจนกลายเป็นท่านั่งคุกเข่า และแล้วศิลปินและลูกมือก็ค่อยๆ จัดการกับร่างกายที่มีเลือดเนื้อของเธอให้กลายเป็นประติมากรรมด้วยการพอกวัสดุที่ให้ความรู้สึกเหมือนปูนลงไปบนตัวเธอ ขณะที่เธอร่ายรำไปอย่างไร้วิญญาณ
จุดที่ผมนั่งดูนั้น เมื่อเริ่มแรกผมอยู่ด้านหลังของเธอ เมื่อศิลปินเริ่มกระทำกับร่างกายของเธอ ผมก็รับรู้ได้ว่าการแสดงชุดนี้กำลังพูดเรื่อง objectification of female body ตอนนั้นผมยังไม่ "รู้สึก" อะไรมากนัก จนเมื่อเธอค่อยๆ หันมาทางที่ผมนั่งอยู่ และผมได้เห็นว่าแม้ร่างกายของเธอจะถูกทำให้เป็นวัตถุ แต่เธอยังเป็นมนุษย์ และเป็นผู้หญิง สิ่งที่ทำให้ผม "รู้สึก" ค่อนข้างรุนแรงก็คือ แม้ร่างกายของเธอจะถูกทำให้กลายเป็นวัตถุ แต่ตาของเธอยังกระพริบอยู่ แม้ว่าดวงตานั้นจะดูว่างเปล่า แต่เธอยังมีชีวิต แต่ชีวิตของเธอที่เป็นผู้หญิงกำลังถูกผู้ชายที่ถูกเรียกว่าศิลปินทำให้กลายเป็นวัตถุ ผมรู้สึกถูกสั่นสะเทือนข้างในอย่างมากจนน้ำตาไหล แม้ขณะกำลังเขียนข้อความนี้ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนนั้นอยู่
การแสดงมีรายละเอียดมากกว่านี้ และมีประเด็นบางประเด็นที่เพิ่มเข้ามาที่ทำให้ผมนึกถึงวรรณกรรมเรื่อง "ตลิ่งสูง ซุงหนัก" ของ นิคม รายวา แต่ก็จะไม่ขอพูดถึงในที่นี้ เพราะประเด็นหลักที่ผมสัมผัสได้มากที่สุดก็คือประเด็นที่กล่าวไปแล้ว...